Ik lijk altijd wat van mijn stuk te raken wanneer er iemand binnenkomt die m’n interesse wekt. Ik ga wat stuntelig doen, weet niet of ik nu juist wel of niet moet kijken. Of ik nu juist wel of geen toenadering moet zoeken. Oftewel een troebele rivier van ongemak. En tijdens m’n reis lijkt het standje ‘dozig’ nog een upgrade te krijgen. Want de Hollandse tactieken (blijf vooral bij je eigen posse) en gespreide bedjes (altijd wel iemand om mee te kletsen) lijken tijdens je reizigersbestaan niet van toepassing.

 

The case
Want meer dan thuis, dien je als reiziger actie te ondernemen. Actie om contact te maken en reuring in de tent te brengen. En dit blijkt een interessant proces. Want op een enkeling na die besloten heeft de reisbestemming te verruilen als steady basis, is het merendeel wat ik tegenkom op doorreis en dus wat zoekende naar een plek op de aan-verandering-onderhevige-cultuurladder. En daarin kom ik 3 treden tegen:

 

• De hijgende puppy. De persoon die heel graag contact wil maken. Hij of zij vindt het prima om even alleen te zijn, maar niet te lang. Omdat ik erover mee kan praten, weet ik dat er verschillende behoeftes aan ten grondslag kunnen liggen; angst om erbuiten te vallen, de bevestiging ertoe te doen of het zeker stellen voor het slagen van je trip (want als je mensen ontmoet, dan heb je het leuk punt).

☆Toegankelijkheid: Als een open boek

☆Gevoelsmatige interessantheids-graadmeter: Mwah

☆Potentiële reactie: Je sluit je af

 

• De coole (surf)dude waarbij alles ‘totally chilled down’ lijkt. Deze persoon oogt alsof het hem of haar aan niks ontbreekt en het reizen een tweede natuur is. Vaak zie je ze omringd door andere ‘toffe gozers’ en ervaren ze die bedding als uiterst prettig. Ze zijn wat lastiger benaderbaar, ze hebben tenslotte hun posse al gevonden en zijn daarmee in hun sociale behoefte vervuld.

☆Toegankelijkheid: Lastig

☆Gevoelsmatige interessantheids-graadmeter: Too cool

☆Potentiële reactie: hoge aantrekking

• De ‘au naturel’ traveller. Het is de persoon die zich niet zekerder voordoet dat hij of zij is. De persoon die nietsvermoedend bij een clubje ‘popie-jopies’ aan het tafeltje gaat zitten, maar ook de wat verloren enkeling een oprechte babbel geeft. Diegene lijkt zich minder bewust van de actuele hiërarchie en is dan ook in staat om zich uiterst natuurlijk door dit bos van ongeschreven gedragsregels te bewegen.

En gezien het feit dat ik me klaarblijkelijk bewust ben van deze wellicht zelfbedachte sociale gradaties, betekent dat de ‘au naturel’ variant nog ver te zoeken is. Dus struggle ik, waardoor van natuurlijk gedrag allesbehalve sprake is.

 

Playtime

Maar ik zou ik niet zijn, als ik de boel niet eens grondig zou onderzoeken, dus besluit ik er wat mee te spelen. En het blijkt een interessante dynamiek; het lijkt er namelijk op dat wanneer ik de hijgende puppy ben, ik totaal geen aansluiting vind. Zonder ook maar een woord uit te spreken, lijkt men zich onbewust af te sluiten voor mijn aandringende energie. Ik wil iets. Ik heb iets nodig. De behoefte voor contact, komt niet uit een natuurlijke impuls. Het is conditioneel, oftewel ik wil er iets voor terug. En klaarblijkelijk is dat voelbaar.

 

Maar het werkt ook de andere kant op. Als ik ogenschijnlijk overkom als de ‘coole dude’, voel ik wanneer mensen iets van me willen wat niet oprecht is. Ook nu komt het voort uit een behoefte en mijn systeem blijkt zich hier automatisch voor af te sluiten, oftewel; het kost me moeite en energie me te openen voor die persoon. Ik heb gewoon niet zo veel zin om te praten of te reageren. En waar ik voorheen als ‘professioneel hielenlikster’ altijd gaf wat me werd gevraagd, geef ik nu juist niets. En niet om lullig te zijn, maar omdat ik weet dat het zowel voor mijn energielevel als voor diegene z’n spiegel dit het meest dienend werkt.

 

The verdict

Het is deze dynamiek die je zuivere spiegels geeft van wat je aan het doen bent. Waarom zoek ik contact? Ben ik echt geïnteresseerd in die persoon of heb ik iets nodig? Komt het voort uit onzekerheid, wil ik ergens bijhoren of is er die angst dat de trip anders niet slaagt? Ga dat eens na bij jezelf. Uit ervaring weet ik dat het niet chill is dat iemand de ene keer uberenthousiast naar je is en je een volgende keer amper ziet staan, omdat hij klaarblijkelijk een nieuwe posse heeft gevonden.  Het maakt dat ik bewuster omga met mijn toenadering voor contact. En wellicht dat het er uiteindelijk voor zorgt dat ik in vrijheid als die traveller ‘au naturel’ kan bewegen.